Petrus beskryf die eerste lesers van sy brief as “dié wat dieselfde kosbare geloof as ons verkry het deur die geregtigheid van ons God en die Verlosser, Jesus Christus.” Een van die belangrikste dinge wat hulle ontvang het, is dieselfde kosbare geloof as wat die ander kinders van die Here ontvang het.
Dit is immers waar ons lewe met God begin, wanneer ons die genade ontvang om in Hom te glo.
En dit is belangrik om te besef dat hierdie geloof nie soseer iets is wat ‘n mens doen nie. Hierdie geloof is iets wat ons van God af ontvang. Geloof is die werk van God in ons hart, sê Petrus. Geloof is iets wat jy ontvang, iets waarvoor jy nie kan werk nie.
Ons weet uit ander dele van die Skrif dat ons geloof ontvang wanneer ons luister na God se Woord, soos Paulus uitvoerig op verskillende plekke skrywe, bv Romeine 10. Geloof kom wanneer die Woord van God só ‘n impak maak op jou hart dat jy nie anders kan as om te sê, ja, Here, ek glo in U. Hoe weet ‘n mens nie altyd nie, maar dat jy glo, dít weet jy. Dit is ‘n diep wete in jou hart.
Geloof moet groei
Maar geloof is ook iets wat maklik onder skoot kom as dit begin moeilik gaan. Geloof word ernstig deur die storms van die lewe aangevat. Dink net weer aan die verhaal van Jesus en sy dissipels op die See van Galilea. Hoe die dissipels bang geword het vir die branders wat in die boot gebreek het. Hulle was bang hulle vergaan, en hulle was baie ontsteld dat Jesus agter in die boot rustig geslaap het (Matt 8).
Toe hulle Jesus wakker maak, het Hy hulle egter aangespreek vir hulle klein geloof, dat hulle Hom nie kon vertrou dat Hy vir hulle binne die gevaar sal kan bewaar nie. Dit is juis een van die funksies van geloof, om ons in moeilike tye staande te hou as dinge moeilik begin raak.
Geloof is dus iets wat moet groei, wat sterker moet word, wat die aanvegtinge van die lewe moet kan teenstaan, wat die storms van die lewe moet kan trotseer.
Maar dit kan ons net doen as ons gefokus is daarop om in geloof te groei.
Een van die kosbaarste dinge wat ons van God ontvang het, is ons geloof. Dit is immers waar ons lewe met God begin, wanneer ons die genade ontvang om in Hom te glo.
Dit is belangrik om te besef dat hierdie geloof nie soseer iets is wat ‘n mens doen nie. Geloof is iets wat ons van God af ontvang. Dit is die werk van God in ons hart. Dit is nie iets waarvoor jy kan werk nie.
Maar geloof is ook iets wat maklik onder skoot kom as dit begin moeilik gaan. Geloof word ernstig deur die storms van die lewe aangevat. Dink net weer aan die verhaal van Jesus en sy dissipels op die See van Galilea. Hoe die dissipels bang geword het vir die branders wat in die boot gebreek het. En dat Jesus hulle aangespreek het vir hulle klein geloof.
Dit is juis een van die funksies van geloof, om ons in moeilike tye staande te hou as dinge moeilik begin raak. Geloof is dus iets wat moet groei, wat sterker moet word, wat die aanvegtinge van die lewe moet kan teenstaan, wat die storms van die lewe moet kan trotseer.
Maar dit kan ons net doen as ons gefokus is daarop om in geloof te groei.
Hoe bou ons ons geloof?
Kom luister wat Petrus vir ons leer in sy tweede brief aan die vyf gemeentes in die noorde van Turkye.
Kurt Vonnegut het ‘n boek geskryf, Cat’s Cradle. John, die hoofkarakter, beplan ‘n boek oor die dag dat die wêreld eindig. Terwyl hy besig is met sy navorsing kom John op ‘n hoofstuk in ‘n boek af met die titel: “What Can a Thoughtful Man Hope for Mankind on Earth, Given the Experience of the Past Million Years?” Dit neem John nie lank om die hoofstuk te lees nie, want dit bestaan uit net een woord: “Nothing”, gevolg deur ‘n punt.
Die boek beskryf die gevoel wat baie mense vandag het. Daar is geen hoop op die langtermyn nie. “Nothing”. Oor die onmiddellike toekoms kan mens dalk optimisties wees. Maar op die langtermyn lyk dinge bleek. Daar is geen hoop nie.
Is ons uitgelewer aan die noodlot?
‘n Inskripsie in ‘n grafkelder in die stad Tessalonika illustreer hoe dié hooploosheid nie net ‘n moderne gevoel is nie. Min mense in die heidense bevolking van die stad het enige hoop vir ‘n lewe anderkant die graf gehad. So staan dit geskryf:
Vanweë haar besondere geaardheid en aangename persoonlikheid, het haar toegewyde eggenoot, Eutropos, hierdie grafkelder vir haar gebou. Dit is ook vir homself, sodat hy later ‘n plek sal hê waar hy saam met sy geliefde vrou kan rus. Dit is vir wanneer hy die einde van die lewe bereik op die tyd wat die noodlot onafwendbaar vir hom voorberei het.
Eutropos se enigste hoop vir na die dood is om saam met sy vrou begrawe te word in die familie se grafkelder.
Wat maak ons met die dood?
‘n Hele paar van ons gemeentelede is die afgelope tyd gekonfronteer met die finaliteit van die dood. ‘n Eggenoot en ma wat nog in die fleur van haar lewe was. ‘n Pa en oupa wat verlos is van ‘n lang lyding. ‘n Ma en ouma wat oorlede is.
En dit pas in die breër prentjie van die geweld in ons land. Ons paaie word op plekke “no-go-zones”. Een van ons gemeentekinders het dit onlangs aan sy lyf gevoel in die Kaap. En talle mense is die afgelope tyd vermoor. In die Wes-Kaap is daar boere wat nie meer op hulle plase woon nie. Dit het net te gevaarlik geword.
Daar is ook dinge wat met ons gebeur wat voel soos die dood. Die afskaling in ons leraarsposte weens finansiële redes.
Wat maak ons met die dood? Wat maak ons met die wanhoop wat intree as ons met verganklikheid en aftakeling gekonfronteer word?
As Paulus hieroor skryf dan praat hy interessant genoeg oor die wederkoms.
‘n Hele paar van ons gemeentelede is die afgelope tyd gekonfronteer met die finaliteit van die dood. ‘n Eggenoot en ma wat nog in die fleur van haar lewe was. ‘n Pa en oupa wat verlos is van ‘n lang lyding. ‘n Ma en ouma wat oorlede is.
En dit pas in die breër prentjie van die geweld in ons land. Ons paaie word op plekke “no-go-zones”. Een van ons gemeentekinders het dit onlangs aan sy lyf gevoel in die Kaap. En talle mense is die afgelope tyd vermoor. In die Wes-Kaap is daar boere wat nie meer op hulle plase woon nie. Dit het net te gevaarlik geword.
Daar is ook dinge wat met ons gebeur wat voel soos die dood. Die afskaling in ons leraarsposte weens finansiële redes.
Wat maak ons met die dood? Wat maak ons met die wanhoop wat intree as ons met verganklikheid en aftakeling gekonfronteer word?
As Paulus hieroor skryf dan praat hy interessant genoeg oor die wederkoms (1 Tes 4:13-18).
Kom luister Sondag hoe die vasklou aan die lewe na die dood ons bemoedig vir hierdie lewe.
Kinders wat kan wag op beloning, doen beter op skool en vaar oor die algemeen beter in die volwasse lewe wat wag.
Hierdie beginsel is deur Walter Mischel van Stanford Universiteit bewys in ‘n eksperiment wat in 1970 met vierjariges gedoen is – iets wat nou ook al in TV advertensies gebruik is. Hy het ‘n vierjarige alleen in ‘n vertrek gelaat met ‘n malvalekker (“marshmellow”) en ‘n klokkie. Indien die kleinding die klokkie lui, kom Walter dadelik terug, en die kind eet die malvalekker. Indien die kleinding kon wag dat Walter uit eie keuse terugkom, kry hy of sy ‘n ekstra lekker.
In video’s van die eksperiment, kan jy die kinders sien wriemel, wikkel, bene swaai, hulle oë toedruk, en op hulle hande sit. Hulle is desperaat om selfbeheersing toe te pas. Hulle wil meestal regtig wag om liewer twee lekkers te kry. Hulle optrede het sterk verskil. Sommige kon nie uithou nie, en het die klokkie binne ‘n minuut gedruk. Ander kon tot 15 minute uithou.
Die kinders se verdere ontwikkeling is deur die navorser opgevolg. Diegene wat langer kon wag, het hoër punte op skool behaal. Hulle het toelating tot beter opvoedkundige inrigtings verkry, en het meer as volwassenes bereik. Die kinders wat die klokkie die gouste gelui het, het ‘n hoër persentasie boelies opgelewer. Hulle is tien jaar later swakker deur ouers en onderwysers geëvalueer, en was teen ouderdom 32 meer geneig om dwelm verwante probleme te hê. Dit was ook opmerklik dat die teenwoordigheid van ’n vader-figuur ’n beduidende rol gespeel het in die vermoë om te kan wag – waar gesinne dus albei ouers gehad het, het kinders beter gedoen.
Walter Mischel se gevolgtrekking is dat kinders moet leer dit is beter om vir die toekoms te werk, voor te berei en op te offer, eerder as om vir onmiddellike bevrediging van behoeftes te lewe.
Die toekoms is belangriker as wat mens in die hitte van die oomblik mag besef.
Hi Diederiks, ek het self dit nou weer gelees. Dit is darem net só fundamenteel tot ons hele verstaan van die werklikheid. Ek is só dankbaar dat ek die waarheid ontdek het. Seën vir jou!
Hallo Marita. Ai, jammer dat jy moes sukkel! Ons het wel toilette vir gestremdes, met o.a. ‘n handvatsel teen die muur. Dankie dat jy ons daarvan bewus maak dat dié toilette nie duidelik gemerk is nie! Ons sal plan maak!
Ek is bejaard, nie heeltemal rolstoel gebonde nie, maar sukkel om van ‘n lae toilet af op te staan. Ek het Dinsdagaand se pragtige musiek konsert baie geniet, maar moes hulp vra om van sie toilet af op te kom. Tuis kan ek op die bad se rand druk om op te staan. Dit het nie vir my gelyk of u maklik ‘n toilet vir gestemdes kan installer nie, maar vir mense soos ek kan ‘n handvatsel teen die muur of sels ‘n ingeboude toiletrol houer of selfs ‘n stewige houer vir gebruikte sanitere dovekies groot verleentheid bespaar. Baie dankie,
Marita Kotze
Petrus beskryf die eerste lesers van sy brief as “dié wat dieselfde kosbare geloof as ons verkry het deur die geregtigheid van ons God en die Verlosser, Jesus Christus.” Een van die belangrikste dinge wat hulle ontvang het, is dieselfde kosbare geloof as wat die ander kinders van die Here ontvang het.
Chris van Wyk
| #
Hi Diederiks, ek het self dit nou weer gelees. Dit is darem net só fundamenteel tot ons hele verstaan van die werklikheid. Ek is só dankbaar dat ek die waarheid ontdek het. Seën vir jou!
Diederiks van Zyl
| #
Baie dankie vir hierdie preek oor die “Solas”, veral “Sola Sriptura”.
Rethie van Niekerk
| #
Hallo Marita. Ai, jammer dat jy moes sukkel! Ons het wel toilette vir gestremdes, met o.a. ‘n handvatsel teen die muur. Dankie dat jy ons daarvan bewus maak dat dié toilette nie duidelik gemerk is nie! Ons sal plan maak!
Chris van Wyk
| #
Hi Marita. Dit is ‘n goeie idee. Ons sal aandag gee. Dankie!
Marita Kotze
| #
Ek is bejaard, nie heeltemal rolstoel gebonde nie, maar sukkel om van ‘n lae toilet af op te staan. Ek het Dinsdagaand se pragtige musiek konsert baie geniet, maar moes hulp vra om van sie toilet af op te kom. Tuis kan ek op die bad se rand druk om op te staan. Dit het nie vir my gelyk of u maklik ‘n toilet vir gestemdes kan installer nie, maar vir mense soos ek kan ‘n handvatsel teen die muur of sels ‘n ingeboude toiletrol houer of selfs ‘n stewige houer vir gebruikte sanitere dovekies groot verleentheid bespaar. Baie dankie,
Marita Kotze